میزان وقوع آسیب نخاعی

طبق برآوردهای به عمل آمده، میزان وقوع آسیب نخاعی درهرسال درایالات متحده ، غیراز کسانی که در صحنه تصادفات جان باخته اند، به ازای هرمیلیون نفرحدود 40 مورد و تقریبا" 12000 مورد جدید در سال می باشد . تاکنون درایالات متحده هیچ گونه مطالعه جامعی درمورد میزان وقوع آسیب های نخاعی انجام نشده است و ازدهه 1970 تاکنون ، چنانچه میزان وقوع ضایعات نخاعی دچارتغییراتی هم شده باشد ، درسالهای اخیرمشخص نشده اند.
 

میزان شیوع آسیب نخاعی

تعدادافراد مبتلا به آسیب نخاعی که درسال 2008 در ایالات متحده زندگی می کرده اند، درحدود 259000 نفربرآوردشده است و گستره آن بین 229000 تا 306000 تخمین زده می شود.
نکته : آمارهای برآوردشده ی مربوط به میزان وقوع ومیزان شیوع که ذکرشد، تنها ازجمع بندی چندمطالعه بدست آمده و جزو آمارهای مرکز ملی اطلاعات آسیب ها ی نخاعی نیستند.

مرکزملی اطلاعات آسیب نخاعی ازسال 1973 شروع بکارنموده وبراساس اطلاعات بدست آمده برآورد شده که 13 درصد از موارد آسیب های نخاعی درایالات متحده جدید هستند. اززمان آغازمرکزملی اطلاعات آسیب ها ی نخاعی، 26 سازمان مراقبتی ضایعات نخاعی بصورت هم پیمان، اطلاعات خودرابه آن مرکز ارسال کرده اند، بطوری که تا نوامبرسال 2008 اطلاعات جمع آوری شده حاوی اطلاعات مربوط به 26189 نفرازکسانی بود که دراثرحوادث مختلف دچار آسیبهای نخاعی شده بودند. تمام آمارهای ارائه شده دراین مقاله نیز ازمجموعه اطلاعات این مرکز ومطالعات مشترک انجام شده توسط سازمانهای مراقبتی آسیب های نخاعی اقتباس شده است. جزئیات تمام موضوعات ذکرشده دراین مقاله رامی توان به صورت موضوعات تخصصی درآرشیونشریات طب فیزیکی وتوانبخشی که ازنوامبرسال 1999 تا نوامبر2004 به چاپ رسیده ، پیدا کرد.

سن ضایعه

 آسیب های نخاعی دردرجه اول درجوانان اتفاق می افتد.ازسال 1973 تا سال1979 سن متوسط آسیب دیدگان نخاعی 28.7 سال بوده و ضایعه نخاعی بیشتر، بین سنین 16 تا 30 سال رخ داده است. درهرحال میانگین سن جمعیت عامه ایالات متحده ازاواسط سال 1970 درحدود 8 سال و متوسط سن ضایعه نخاعی نیز دائما" باگذشت زمان افزایش داشته است. ازسال 2005 به بعد میانگین سن ضایعه 40.2 سال گزارش شده است. ازجمله دلایل احتمالی روندافزایش سن ابتلا می توان به تغییرات ایجادشده درالگوهای ارجاع به سازمانهای آسیب نخاعی ومیزان بقای افرادمسن درصحنه تصادفات یا میزان وقوع درسنین خاص اشاره کرد.

جنسیت

 80.9 % ازآسیبهای نخاعی که به مرکزملی اطلاعات گزارش شده درمیان مردان رخ داده است. بررسی دقیق ترآمارواطلاعات نشان می دهد که میزان آسیب های نخاعی نزدمردان مختصری روند کاهش داشته است . قبل از سال 1980، نیز میزان 81.8% از آسیب های نخاعی جدید درمیان مردان بوده است .

نژاد / قوم

مشاهده آمارواطلاعات نشان داده که  به مرورزمان برروی توزیع نژادی وقومی افراد سیرقابل توجهی داشته است .درمیان افرادآسیب دیده درسالهای 1973 تا 1979 ، 76.8 درصد سفیدپوست (نژاد هندواروپائی) ، 14.2 درصد افریقائی آمریکائی و 0.9 درصد آسیائی بوده اند. اما دربین آندسته ازافرادی که بعد ازسال 2005 دچارآسیب نخاعی شده اند، 66.1 درصد سفیدپوست (نژاد هندواروپائی) و 27.1 درصد افریقائی آمریکائی و 2.0 درصد آسیائی بوده اند. درایالات متحده بخشی ازاین موضوع به جمعیت عامه این کشور برمی گردد وازسوی دیگراحتمالا" به تغییرمحل سازمانهای نخاعی تحت نظر والگوهای ارجاع سازمانهای مذکور ، یا میزان وقوع وابسته به نژاد مربوط می شود.

علت شناسی

 بعدازسال 2005 ، عامل 42.1 درصد از موارد آسیبهای نخاعی تصادفات وسائط نقلیه گزارش شده است . بعد ازتصادفات ، متداولترین علت ضایعات نخاعی سقوط بوده وبعدازآن رفتارهای تهاجمی ونزاع ( دردرجه اول جراحات ناشی ازشلیک گلوله) وسپس فعالیتهای ورزشی وتفریحی قراردارند. میزان آسیبهای ورزشی به مرورزمان کاهش یافته ، درحالیکه مقدار آسیبهای ناشی ازسقوط افزایش یافته است. خشونت تا قبل از سال 1980 عامل 13.3 درصد ضایعات نخاعی بوده و بین سالهای 1990 تا 1999 درحد 24.8 درصد ولی بعدازسال 2005 به 15.1 درصد تقلیل یافته است.

سطح نورولوژیکی ومیزان ضایعه

 افراد مبتلا به ضایعه نخاعی دریکی از 8 بخش گردنی تتراپلژی ، وآندسته از افراد دچارضایعه درناحیه سینه ای ، کمری یا نواحی خاجی پاراپلژی محسوب می شوند.آخرین تقسیم بندی نرولوژیکی ، که درخصوص افرادآسیب دیده نخاعی ترخیص شده ازبیمیارستان که به مرکزملی اطلاعات گزارش شده ، وضعیت آنان را به این صورت گزارش کرده است : تتراپلژی با ضایعه غیرکامل  ( 30.1 درصد) ، پاراپلژی با ضایعه کامل ( 25.6 درصد) ، تتراپلژی با ضایعه کامل ( 20.4 درصد) و پاراپلژی با ضایعه ناکامل ( 18.5 درصد). کمتراز1 درصدافراد نیزدربیمارستان بهبودی کامل را تجربه کرده اند. طی 15 سال گذشته درصد کسانی که تتراپلژی کامل داشته اند،مختصری افزایش یافته ، درحالی که این مقداردرموردافرادپاراپلژی تاحدی کاهش داشته است.

وضعیت شغلی

 گزارش شده که بیش ازپنجاه درصد ( 57.7%) ازافرادنخاعی که دریکی ازسازمانهای نخاعی مدل (که کلیه آمارهای آنها به مرکزملی اطلاعات ارسال می شده ) پذیرش گردیده اند، درزمان آسیب دیدگی شاغل بوده اند. اما پس ازگذشت یک سال بعد ازضایعه، 11.5% ازآنان شاغل بوده وطی گذشت 20 سال بعد ازضایعه 35.4% دارای شغل بوده اند ومشابه همین مقدارهم بعدازطی 30 سال مشاهده شده است.

وضعیت تاهل

 با توجه به جوان بودن اکثرافرادنخاعی، تعجبی نداردکه بیش از 50% ( 52.3%) آنان درزمان آسیب دیدگی مجردبوده اند. درمیان کسانی که درزمان آسیب متاهل بوده اند، احتمال تداوم تاهل آنان درمقایسه با سایرمردم جامعه مختصری کمتربوده است . همچنین احتمال ازدواج افراد بعدازضایعه نخاعی نیز کاهش داشته است.

طول مدت بستری

بطورکلی میانگین روزهای بستری دربخش مراقبتهای حاد برای کسانی که بلافاصله بعدازآسیب درمراکزسازمان مدل پذیرش شده اند از24 روزطی سالهای 1973 تا 1979 به 12 روز طی سالهای 2005 تا 2008 تقلیل یافته و مشابه همین روند نزولی نیزبرای واحدهای توانبخشی ( از 98 روز به 37 روز) ذکرشده است.اما بطورکلی میانگین روزهای بستری ( دردوره مراقبتهای حاد و توانبخشی) برای افرادی که ضایعه کامل داشته اند، بیشتربوده است.

هزینه های زندگی

 میانگین هزینه های سالانه زندگی ومراقبت ها وبرآوردهزینه های زندگی که بطورمستقیم به ضایعه نخاعی ربط داشته ، عمدتا" باتوجه به شدت ضایعه متفاوت است.

ارقام فوق هیچیک ازهزینه های غیرمستقیم نظیرازدست دادن حقوق ، مزایای فرعی و بهره وری دوران اشتغال که سالانه بطور متوسط   64.443 دلار (برحسب دلاردردسامبرسال 2008) برآوردشده راشامل نمی شود، اما درواقع این مقدار بر حسب میزان تحصیلات، شدت ضایعه و سوابق شغلی قبل ازآسیب متفاوت خواهدبود.

امیدبه زندگی

 امید به زندگی ، میانگین سالهای باقیمانده زندگی برای هرفرد محسوب می شود. امید به زندگی برای افرادنخاعی روندافزایشی داشته ، اما با این حال مقدارآن ، مختصری کمترازامیدبه زندگی دربین افرادغیر نخاعی می باشد. میزان مرگ ومیرنیزبطورقابل ملاحظه ای طی 5 سال اول بعدازضایعه نسبت به سالهای بعدی به خصوص برای افرادی که ضایعه شدید دارند ، بیشتراست .

علت مرگ

درسالهای گذشته علت مرگ افرادنخاعی نارسائی های کلیه بود. اما درحال حاضرپیشرفتهای چشمگیری که درزمینه ارولوژی بعمل آمده منجربه تغییرات قابل توجه ای درعلل مرگ افرادنخاعی شده است. بررسی وضعیت کسانی که نامشان درفهرست مرکزملی آمارواطلاعات آسیب دیدگان نخاعی ثبت شده و ازآغاز سال 1973 تاکنون ، به مدت 35 سال تحت نظربوده اند،نشان داده که درطول این مدت مهمترین علل مرگ که بیشترین تاثیررا درکاهش امید به زندگی دربین افراد فوق داشته عبارت بوده انداز: پنومونی، آمبولی ریه و سپتسمی .