|
مقدمه و هدف :
صدمه طناب
نخاعی يکی از ضايعات ماندگاری است که نياز به مراقبت مداوم دارد. ميزان
صدمات نخاعی در سال در آمريکا 6800 مورد گزارش شده است و از 400000 -
250000 نفر كه مبتلا به ضايعه نخاعی با ديگر اختلالات عملکرد بدن زندگی می
کنند 82% آنها مرد با ميانگين سنی 19 ساله هستند. بيشترين عامل نيز
تصادف با موتور سيکلت ، فعاليتهای شديد، افتادن و ورزشها است. بعد از
45 سالگی زمين خوردن يکی از عوامل ضايعه نخاعی است. 45 درصد اين
صدمات باعث کوادری پلژی می شوند.
ميزان
متوسط زمان بستری بيماران کوادری پلژی در سال 1992 حدود 95 روز با
هزينه متوسط 118/900/2 دلار بود . هدف درمان مستقيما" جهت پيشگيری و
درمان عوارض معطوف می شود. بنابراين نه تنها خيلی از بيماران زنده می
مانند بلکه احتمال افزايش طول عمر آنها نيز می رود. بر اين اساس نياز به
پرستاری در منزل بطور چشمگيری افزايش پيدا کرده است.
اين مهم
است که در ابتدا به طناب نخاعی و بررسی عملکرد آنان توجه شود. طناب
نخاعی در حدود 18 اينچ طول دارد . اعصابی که در طناب نخاعی قرار دارند
نرونهای حرکتی فوقانی ناميده می شوند.
بيشترين
صدمات وقتی بوجود می آيد که نيروی - شديد غير مستقيمی به ستون مهره ها
وارد بشود اين نيرو ممکن است يک فلکسيون ناگهانی، فيبراکشن، فشردن شدن
مهره يا حرکت چرخش ستون نخاعی باشد. صدمات مستقيم مي تواند بعلت زخم
ناشی از گلوله يا چاقو باشد. دانستن مکانسيم صدمه برای فراهم کردن
بيحرکتی نخاع و جلوگيری از افزايش صدمه به طناب نخاعی مهم است.
در مرحله
اول بعد از ضربه، طناب نخاعی نازک، متورم، حساس همراه با خونريزی و
ترشح است. اين ترشح شامل گلبولهای قرمز ، لنفوسيتها و
پلاسماسل ها می باشد. اين تغييرات در چندين سگمانت بالا و پايين تر از
صدمه بوجود می آيد. اين مرحله به عنوان شوک نخاعی شناخته شده است. ادم
پس از چندين هفته فروکش مي کند و خویريزی جذب می شود. ترشحات بوسيله
ماکروفاژها جايگزين مي شود. اين مرحله جبرانی ممکن است بمدت 2 سال عامل
تشکيل حفره و فيبروز بشود.
صدمه به
کورد به دو قسمت کامل و ناقص تقسيم می شود.
بيشتر
ضايعات نخاع گردنی کامل هستند در عوض بيشتر ضايعات کمری ناقص هستند.
بعد از مرحله شوک نخاعی اگر ضايعه باعث برش مقطع عرضی بطور کامل بشود
باعث اختلالات حسی و حرکتی دائمی و بی حسی اتونوميک پايين تر از سطح
صدمه می شود.
ضايعات
ناقص می تواند بدليل مختلف کلينيکی باشد و به مسير درگير شده بستگی
دارد. ميزان صدمه با بررسی سطح عملکرد اندامها به تنهايی نيز قابل
اندازه گيری است.
يک ضايعه
بصورت کلسيفيکاسيون معمولا" سطح مهره را درگير می کند. يک بيمار با
صدمه بالای مهره C4 ممکن است مادام العمر
نياز به تنفس کمکی مثل تراکئوستومی داشته باشد.
بيمار با
صدمه ناحيه C7-8 وابسته نيست و قادر است که
حرکت دستها را کنترل بکند و غذا بخورد.
صدمه در
ناحيه T12 بيمار ممکن است برای حرکت کردن در
زمان کوتاهی احتياج به چوب زير بغل داشته باشد. |
