تاریخ شناخت آسیبهای نخاعی و درمان آن با وجود شانس کمی که برای بهبود چنین آسیب مخربی وجود داشت ، به زمانهای قدیم برمی گردد . قدیمی ترین نسخه خطی در طوماری از برگ پاپیروس در مصر یافت شده که مربوط به حدود 1700 سال قبل از میلاد است و درآن شرح دونوع آسیب نخاعی شامل شکستگی و دررفتگی مهره گردن همراه با فلج بدن توضیح داده شده است و هر یک را " دردی بدون درمان " توصیف نموده اند .
قرن ها بعد در یونان ، درمان آسیب های نخاعی کمی تغییر کرده است .طبق نظر بقراط پزشک یونانی (460-377 قبل از میلاد) هیچ گزینه برای درمان آسیب های نخاعی وجود نداشت و منجر به فلج می گشت و متاسفانه ، تقدیر این عده از بیماران چیزی جزمردن نبود . اما بقراط ازاشکال ابتدایی کشش برای درمان شکستگی های ستون فقرات که فلج را به همراه نداشتند ، استفاده کرد . نردبان بقراط دستگاهی بود که با استفاده از آن لازم بود بیمار با بسته شدن به پله های آن بصورت وارونه محدود شده ، و با تکان دادن شدید آن انحنای ستون فقرات را کاهش می دادند . کار دیگر منسوب به بقراط ، کشش بیمار جهت بی حرکت ساختن پشت بیمار با استفاده از دست و پاهای خود بیمار و یا استفاده از تنظیم چرخ و محور بود .
پزشکان هندو ، عرب و چینی نیز اشکال اساسی کشش را برای اصلاح ناهنجاری های ستون فقرات ایجاد کردند . آنها همان اصولی هستند که امروزه برای کشش اعمال می شوند.
در حدود 200 سال بعد از میلاد ، جالینوس پزشک رومی مفهوم سیستم عصبی مرکزی را معرفی نمود ، زمانی او پیشنهاد کرد که طناب نخاعی امتداد مغز است که احساس را انجام به اندامها و پشت انتقال می دهد. در قرن هفتم میلادی ، پائولوس (Paulus ) از جزیره آژینای یونان ( Aegina ) عمل جراحی را برای شکستگی ستون فقرات و برداشتن قطعات استخوان را که باعث فلج می شد توصیه نمود .
در سال 1543 ، وسالیوس (Vesalius) پزشک و معلم دوره رنسانس ، در کتاب آناتومی خود ، نخاع و تمام نقاط آن را توصیف و تشریح کرده است. تصاویر موجود در کتابها بر اساس مشاهده مستقیم و کالبد شناسی ستون فقرات ، راه را برای پزشکان هموار ساخت تا ساختار اصلی ستون فقرات ونخاع و آنچه که در موقع آسیب می تواند رخ دهد را بشناسند . واژه های گردنی ، سینه ای ، کمری ، خاجی ، و کوکسی گیال ( coccygeal ) که ما امروز برای شناسایی بخشهای مختلف ستون فقرات استفاده می کنیم ، به طور مستقیم از کتب وسالیوس اقتباس شده اند .
در اواخر قرن نوزدهم با استفاده گسترده از موادضد عفونی کننده و روش استرلیزاسیون در اعمال جراحی ، سرانجام انجام جراحی ستون فقرات با خطر بسیار پایین تری ازنظرعفونت امکان پذیر شد . استفاده از اشعه ایکس ، در دهه سال 1920 آغاز شد و جراحان با استفاده از آن توانستند محل آسیب را بطور دقیق شناسایی کرده و همچنین وضعیت ضایعه را دقیق تر تشخیص و آینده آن را پیش بینی کنند . در اواسط قرن بیستم ، روش استاندارد درمان آسیب های نخاعی یعنی اصلاح وضعیت ستون فقرات ابداع شد ، که طی آن ستون فقرات را در جای خود قرار داده و ناتوانی ها را با استفاده از ورزش توانبخشی می نمایند . در دهه 1990 ، با کشف داروی استروئیدی متیل پردنیزولون توانستند آسیب سلول های عصبی را کاهش دهند و با مصرف کافی آن درابتدای آسیب پزشکان یک گزینه درمانی اضافی را بدست آوردند .

****

منبع : کتاب  " تاریخچه کوتاهی از درمان بیماران دچار آسیب نخاعی   " -ترجمه وتنظیم : مهندس عباس کاشی – انتشار : سایت انجمن  معلولان ضایعات نخاعی  استان تهران -  www.scia.ir - منبع مورد استفاده : " A Short History of the Treatment of Spinal Cord Injury " - برگرفته ازسایت :http://www.ninds.nih.gov/disorders/sci/detail_sci.htm