قرن 18 و 19 ميلادی
زمانی بود که تاثير ورزش در سلامت معلولين کاملا"
شناخته شده بود. بعد از جنگ جهانی اول، فيزيوتراپی و
ورزش درمانی به اندازه اورتوپدی و جراحی مهم شده
بودند.
لويد کاتمن متخصص مغز و
اعصاب و آلمانی الاصل بود که در سال 1939 به همراه
خانواده اش به انگليس مهاجرت کرد و در يکی از
بيمارستانهای آنجا مشغول بکار شد در سال 1944 بر اساس
درخواست دولت بريتانيا مرکزی را برای مجروحان جنگی
آسيب نخاعی در بيمارستان استوک مندويل تاسيس کرد. او
در اين موسسه ايده های بی نظير و منحصر بفردی از
توانبخشی و درمان بيماران آسيب نخاعی را به مرحله اجرا
در آورد و ورزش را بعنوان يکی از درمانهای موثر
معلولين به حساب آورد.
موفقيت کاتمن در تاسيس
چنين مرکزی در تمام دنيا از اهميت فوق العاده ای
برخوردار است. نظريه ها و آينده نگری او تاثير بسيار
زيادی نه تنها بر زنگی بيماران آسيب نخاعی، بلکه تمام
معلولين سراسر دنيا داشت او ورزش را به عنوان بخشی از
توانبخشی و درمان افراد آسيب نخاعی و همچنين معلوليت
های ديگر بکار برد.
ورزش درمانی قدم اول
برای ابداع ورزشهای معلولين بود که سپس به مسابقات و
رقابتهای ورزشی ختم شد. در 28 جولای 1948، او اولين
مسابقه ملی را که همزمان با بازيهای المپيک لندن بود
برنامه ريزی کرد و در سال 1952 ، اولين مسابقه بين
المللی را در استوک مندويل برگزار کرد.
کاتمن می گويد: اگر در
تمام طول عمرم يک کار خوب انجام داده باشم آن اين است
که ورزش را بعنوان توانبخشی و درمان برای افراد معلول
معرفی کردم.
کاری که کاتمن شروع کرده
است اينک در سراسر دنيا پيشرفت کرده و کاتمن را بعنوان
پدر ورزش معلولين و پارالمپيک می شناسند شرکت افراد
آسيب نخاعی در ورزش موجب افزايش نيرو و قدرت و خود
اتکايی و ارتقاء اعتماد بنفس آنها شده است. آمارها
نشان می دهد قبل از ابتکار کاتمن از هر 10 نفر
فرد مبتلا به ضایعه نخاعی ، هشت نفر در سه ساله اول معلوليت فوت می شدند
.اينک افراد تتراپلژی و پاراپلژی زندگی های فعال و عادی
خود را سپری می کنند که بيشتر مرهون ابتکار باور
نکردنی اين دکتر فداکار هستند.
