آيا من آمادگی داشتن يک
ون را دارم؟
اکثر افراد دارای آسيب نخاعی که قبلا" با خودرو رانندگی می کردند،از تعویض
خودروی خود با يک ون مناسب سازی شده خيلی خوشحال نمی شوند و اينجور نظر
دارندکه:
" آنها خيلی بزرگند. آنها خيلی گران هستند. آنها خيلی حالت ورزشی ندارند يا
دلچسب نیستند. رانندگی کردن با آنها خيلی سخت است".
آيا شما هم ممکن است چنين نظراتی داشته باشيد؟ اگر اينطورهست، ممکن است حتی
دلايل بيشتری برای تعویض نکردن آنها با خودروی خود بيان کنيد. با اين حال ،
علاوه بر اين گفته ها و نظرات، ممکن است" درد و خستگی" هم از مسائل شما
باشد.
" من آماده نيستم.... "
مردم دلايل زيادی برای استفاده نکردن از ونهای مناسب سازی شده مطرح می
کنند:
" وسيله ای که من با آن رانندگی می کنم نشان دهنده شخصيت من است و يک ون
هفت فوتی(2مترو15سانتیمتری) آنچيزی نيست که من می خواهم. "
" موقع رانندگی درکنارخودروهای دیگر می توانم خودنمايی کنم و با کشیدن
صندلیم در پشت سرخود ، احساس خوبی در من ايجاد می شود. "
"در واقع من پولی زیادی برای تهيه بالابر و انجام مناسب سازی های مورد نياز
برای يک ون ندارم. "
اساسا" چيزی که باعث می شود مردم ماشينهای خودشان را تعویض نکنند ، اين است
که آنان آمادگی لازم را ندارند:آنها می گويند:
• من آمادگی ندارم که خودروی تفريحی خودم راازدست بدهم.
• من آمادگی ندارم که از خودروی قدرتی خودم دست بکشم.
• من آمادگی ندارم پول زيادی پرداخت کنم.
بالاخره دو یا سه عامل اولیه یعنی حفظ کارکرد، ارتقاء سطح گزينه ها و
قابليت های مناسب سازی خودرو و همچنین نگاه به آينده است که می توانند جهت
تصمیم گیری درمورد برنامه ها وپیش بینی تغييرات مورد نیاز برای رانندگی و
شناخت انتخابهای مناسب کمک نمایند.
عليرغم تمامی دلایل مفید و منطقی که در مورد ادامه رانندگی با خودرو ها
وجود دارد ، خيلی ها می فهمند که مشکل است که بتوانند درد شانه ها، يا کم
بودن تحملشان را در جابجائی يا سختی سوار و پياده شدن از خودروهای خودشان
را کتمان کنند. و يا بطور ساده تر اينکه " آنها انرژی سابق را
ندارند.".ازطرف دیگر ايجاد هر تغييری برای بسياری از افراد نخاعی ،با
مشکلات زيادی همراه است که هر روز ممکن است با آنها مواجه شوند.
دليل اول : شانه ها
اولين نکته مهمی که
بسياری از افراد در زمينه توانبخشی مطرح می کنند تا خودروی خود را به ون
تبديل نمايند، حفظ و نگهداری عملکرد فيزيکی بدن است. تحقيقات به عمل آمده
در مورد افراد ی که بيش از 20 سال آسيب نخاعی داشته اند، نشان می دهدکه
بیشترآنها درد وخستگی یعنی دو مشکلی که بر روی عملکرد بدن تاثير
گذارند،راطی سه سال اولیه تجربه نموده اند و بی توجهی به بروز مشکلات اوليه
، و عدم اقدام در خصوص اصلاحات مورد نياز مطمئنا" اوضاع را بدتر می کند.
از آنجائیکه قرارگرفتن بر صندلی خودرو به اندازه قرارگرفتن برروی تخت مشکل
است ، درد و خستگی می توانند دراثر " فاصله جابجائی" به وجود بیایند ، .
نکته مهم ديگر، "ارتفاع جابجايی" می باشد. در فرآيند جابجائی، "بالا رفتن و
پائين آمدن از خودرو"فشار فوق العاده ای را به شانه ها وارد می کند. همچنين
"خود جابجائیهای انجام شده بر روی صندلی خودرو "به هنگام داخل رفتن و بيرون
آمدن از خودرو نيز می تواند باعث افزايش درد و آسيب گردد. درضمن" تعداد
جابجائی ها "نيز در طول زمان به عوامل مذکور اضافه می شود. آنچه که ازمجموع
این عوامل حاصل می شود ،اغلب درد مفاصل از ناحيه گردن به پائين تا مچ دستها
و آرتروز کليه مفاصل بوده و معمولا" با تورم زانوها و پاها( tendinitis)
همراه است. درد مفاصل، آتروزها، ورم پاها، چيزهايی هستند که به ما می
گويند: " بدن شما در وضعيت خوبی نيست و شما درمعرض آسیب قراردارید."
همچنين محققان خستگی را با بروز مشکلات آينده از جمله افسردگی و تنزل کيفيت
زندگی مرتبط می دانند و حتی برخی از آنان نياز آتی به تجهيزات پزشکی مناسب
و کمک از ديگران را از پی آمدهای خستگی محسوب می کنند. از آنجا که جابجايی
باخودرو و سوار و پياده شدن بر روی صندلی با مشکلات زيادی همراه است،
بسياری از مردم به خاطر پرهيز از جابجائيها، فعاليتهای خود را کم می کنند.
همچنين کارکنان درمانی اغلب با بيماران مسنی مواجه می شوند، که آنان را از
انجام چيزهايی که برايشان لذت بخش است منصرف می کنند مثل ماهيگيری، مسافرت
و حتی کارکردن. چرا که اين فعاليتها می تواننداز عوامل موثردربروز درد و
خستگی آنها باشد. با اين وجود، حتی اگر مردم خودشان بفهمند که نبايستی
کارهايی را انجام دهند، آنان اصرار دارند که تغييرات لازم را ايجاد کنند تا
از گرفتاريها، درد و خستگی دور باشند. برای خيلی ها جدا ازواقعيت های پيری
، نیاز به مبارزه با معلوليت درطول زمان ، کاهش می یابد. يکسری از موضوعات
مطرح شده تا اندازه ای قابل پيش بينی هستند، چرا که کاملا"پذیرفته شده
اند:مثل آن چیزهائی که قبلا" گفته شد. "ونهای بزرگ نامناسبند و رانندگی با
آنها مشکل است، آنها هزينه خيلی زيادی دارند، مردم دوست دارند که جابجايی
هايشان از نظر فيزيکی با قدرت انجام شود". بنابراین هميشه يک چيزی متصور
است.
دليل دوم : تصورات
معمولا" وسيله نقليه مورد
استفاده، میزانی از "شخصيت" هر کس را نشان مي دهد. بروز بخشی از شخصيت ما،
به عنوان فردی محکم وقوی يا ماجراجو، اهل ورزش، شوخ يا جدی ، محترم، شخص با
اصالت شهری و غيره کار آسانی نيست. اما اکثر کسانی که يک وسيله نقليه
خريداری می کنند، يکسری تفکرات را متصور می شوند.برخی معتقدند که هيچکس با
رانندگی يک ون بزرگ، احساس راحتی نمی کند: آنها ممکن است خيلی بزرگ باشند،
به اندازه کافی راحت نبوده و براحتی با تفکرات شخصی ما متناسب نيستند. خيلی
ها ون های کوچکتر را می پسندند، اما اشخاص درشت هيکل که از صندليهای بزرگ
استفاده می کنند ،بعد از مدتی متوجه می شوند که اين نوع ونها خيلی تنگ بوده
و کوچک تر از آن هستند که بتوانند در مواقع لزوم براحتی داخل آنها جابجا
شوند.
بعد از ضايعه نخاعی،" رسیدن به استقلال مجدد" و توانبخشی، برای خيلی ها،
تنها و مهمترين هدف زندگی است.بنابراین تعویض خودرو ، نه فقط از جنبه شخصی
بلکه از لحاظ وابستگی به اطرافيان وی بایدمورد توجه قرار گيرد. با اينحال،
تغييرات مناسب و استفاده از بالابر می تواند برای حفظ استقلال فرد که بسیار
ارزشمند است، ضرورت داشته باشد :آیا به نظر شما" به دست آوردن استقلال
درانجام کاری به مراتب مهمتراز نحوه انجام آن کارنیست؟".
دليل سوم : شخص ديگر
برای فردنخاعی ،تصميم در مورد اينکه با چه چيزی رانندگی کند، اهميت زيادی
دارد. مخصوصا" اگر جابجائی وی بر روی صندلی با کمک شخص ديگری انجام گيرد.
حتی اگر پشت يا شانه های شما در شرایط خيلی خوبی هم باشند، تبديل خودرو به
يک ون و نصب بالابر روی آن می تواند ضرورت داشته باشد..
همچنين سن همسران ، شوهران و يا مراقبين بیمارنيز مطرح است و معمولا" برای
کمک به فرد نخاعی جهت انجام بسياری از کارها از جمله: جابجائیها، کارهای
مشکل روزمره يا کارهای سنگين ضروری يا بلند کردن های سخت فراخوانده می شوند
. بيماران نه تنها بايدازنیازهای خود آگاهی داشته باشند، بلکه باید نسبت به
آنها حساسيت هم داشته باشند.
دليل چهارم :مسائل مالی
تعويض خودرو با يک ون مناسب سازی شده می تواند بين 000/10 تا 00/20 دلار
هزينه داشته باشد که اين رقم حتی گاهی از هزينه خريد يک خودرو نیز بيشتر
است. معمولا" هزينه های بيمه و سوخت نيز به آن اضافه می شوند. حتی برخی از
ونهای مناسب سازی شده که سقف های بلندی هم ندارند، برای برخی ازپارکينگ
هامناسب نيستند و ممکن است لازم باشد که در صورت امکان اصلاحاتی در سقف
پارکينگ ايجاد شود. درعین حال، هزينه هايی وجود دارند که چنانچه فرد فعاليت
کمتری داشته باشد، در مقايسه با خانه ماندن خيلی زيادتر نمی شود.
افراد فعال معمولا" سالمتر و شادتر بوده و کمتر دچار افسردگی می شوند. اگر
ناراحتی های ناحيه شانه تداوم داشته باشد، حتی می تواند منجر به افزايش
وابستگی فرد شده و سرانجام بيمار را مجبورمی کندکه تعداد بيشتری از افراد
راجهت کمک به وی بکار بگیرد.
بعضی از افراد که کسی را برای کمک استخدام نمی کنند و دارويی نيز برای رفع
عوارض خود مصرف نمی کنند، هر جور که هست اقدام به خريد يک ون می نمايند و
یا بالاخره راههايی را برای تهيه آن پيدا می کنند.
برنامه های مربوط به: غرامت کارکنان، هزینه های مصرفی برای دارو، توانبخشی
شغلی، و اداره امور مجروحين ( VA) همگی از برنامه های دولتی هستند که می
توانند در زمينه تامين وجه به فرد کمک نمايند. سازمانهای خيريه نیزدر اين
موارد کمک هايی را ارائه می دهند.بسیاری از بنيادهای ائتلافی ممکن است کمک
هايی رادراین زمینه مبذول کنند. بعضی از بانک ها وامهای مدت دار و
مراکزخاصی مانندمراکز زندگی مستقل نيز وام های هر چند کم ولی مناسبی را
اعطا می نمايند.
همچنين وام های سرمايه خانه با بهره کم نيز می تواند يکی از اين گزينه ها
باشد. بنيادهای خيريه نظير کليساها و برخی سازمانهای شهری و اجتماعی نيز
کمکهايی ارائه می دهند و يا درخصوص تجهيزات مورد استفاده و يا تهيه ونهای
مناسب سازی شده اقداماتی را بعمل می آورند.
معمولا" نيازهای افراد مشخص است و ما آنها را متوجه می شويم.
آینده نگری :
تصميمات مناسب که قابلیت تغییرهم داشته باشند، بايد بر اساس ارزيابی های
واقع بینانه در زمينه ارائه عملکرد کنونی اتخاذ و طوری پايه ريزی شوند که
بمدت 5 تا 8 سال توانايی ها، بنیه، شيوه زندگی، مسايل مربوط به درد و
عملکرد فرد را مد نظر قرارداده باشند.
اگر در طول مدت سه سال گذشته، فرد از خودروئی استفاده می کند که توانايی
های وی را کاهش و باعث افزايش درد او می گردد، بنظر شما آيا ادامه استفاده
از چنين خودرويی امکان پذير است؟ در حال حاضر جابجايی افراد نمی تواند
بعنوان يک مشکل حاد مطرح باشد ،ولی اگر مثلا" 56 سال داريد ،خيلی واقع
بينانه نيست که انتظار داشته باشيم بعد از گذشت 5 سال همه چيز خيلی آسان
انجام گيرد. با این حال آيا شما می توانيد بدون هیچ تغییری از عهده
کارهایتان بر آئید؟
هميشه نه ولی، بيشتر اوقات تصميم به تعويض خودرو با يک ون يکی از تصميماتی
است که در روند سازش با ناتوانی ها در طولانی مدت مي تواند نقش موثری داشته
باشد. تجهيزات مناسب سازی شده،کمک می کنندکه فاصله بین خواسته ها و توانائی
و یا بین نيازها و خواسته ها کاهش پیدا کند و به ما اجازه می دهند، کارها
خيلی راحت و آسانتر انجام گيرند. تجهيزات مناسب می توانند به ما کمک کنند
که از بروز درد جلوگيری کرده و انرژی خود را حفظ کنيم واز مشکلات آينده
پيشگيری نمائيم. وسايل جديد مي توانند از اتلاف وقت و انرژی جلوگيری کنند و
همچنين در زمينه حفظ استقلال و ارتقاء کيفيت زندگی به ماکمک نمايند.
اولين نکته ای که دررابطه با تبدیل خودرو به ون می تواند مورد توجه قرار
گيرد، "کيفيت زندگی" است. تعويض خودرو موضوعی است با هدف پيشگيری کننده،
يعنی تغييری که به ما اجازه دهد توانايی ها يمان را حفظ کنيم و کيفيت زندگی
مان را آنطور که می خواهيم داشته باشيم. اينکه چگونه ما می توانيم به
تغييرات مورد نظر توجه کنيم، به اندازه خودآن تغييرات مهم است.
****
منبع: مقاله " آيا من آمادگی داشتن يک ون را دارم؟"- برگرفته از : سايت
بيمارستان Craig : ealthresources@craighosital.org )
– ترجمه: مهندس عباس کاشی ohealth2007@yahoo.com)) – اردیبهشت 1387
