پس از سالها رفت و آمد ، تلاش و فعالیت طی سانحه رانندگی به خود آمده دیدم بعد از 23 سال ایستادن اکنون باید نام معلول را یدک کشیده و با حسرت به پاهای عابران بنگرم. شوک سختی بود غیر قابل باور ... آرزو میکردم همیشه همان ماههای اول بود و انتظار بهبودی و دوباره ایستادن همراهم بود... کم کم به این حقیقت پی بردم که دیگر قادر به راه رفتن نخواهم بود و به مرور با مشکلات دیگری که از این ضایعه عارضم گشته بود آشنا شدم. رفتن تا سر خیابان هم آنقدر سخت بود و دور از ذهن که همیشه هزار بهانه میتراشیدم برای نرفتن...
با گذشت زمان و کمک اطرافیان و از همه بالاتر یاد خدا و یاری آن یگانه یاور بندگان با وضعیت جدید کنار آمدم و اکنون پس از گذشت 8 سال وقتی به اولین مسافرتی که با جمعی از همنوعان خودم از طرف انجمن داشتم می اندیشیدم به این نتیجه میرسم که استارت اولیه برای خروج از انزوا و تنهایی از آنجا زده شد و به فواید جسمی و روحی که سفر برای یک فرد آسیب نخاعی به همراه دارد پی بردم.
سفر برای تجدید قوا و تقویت روحیه افراد حتی افراد سالم هم بسیار مفید است و برای آنان نیز مشکلات و حد و مرزهایی به همراه دارد که نمیتوان منکر آنها شد.
بجاست برای افراد آسیب نخاعی که همیشه برای فرار از محدودیتها و موانعی که در اجتماع و خصوصا سفر خواهند داشت این مشکلات بسیار پر رنگتر خود را نشان دهد و این دلیلی است برای گریختن از مسافرت .
اما سفر کردن با تمام مشکلاتی که به دلیل ناسازگاری با وضعیت جسمی و خاص فرد نخاعی دارد اما بر روحیه و حتی جسم او تاثیرات مثبت دارد.
با تفکر در این جمله که « هر که در این درگه مقرب تر است جام بلا بیشترش میدهند» معلولیت را از یاد برده و میل به فعالیت و سفرهای سیاحتی و زیارتی را حتی با گذراندن سختی های فراوان بیشتر ساخته و نتیجه را شیرین تر و از درجه معنویت بیشتری برخوردار می سازد. زیرا سنگی که طاقت ضربه های سنگ تراش را نداشته باشد تندیسی زیبا نخواهد شد، پس این صیقل دادنها و آزمایشات الهی برای بالا بردن درجه منزلت انسان می باشد . حال آنکه یکجا نشستن دردی را درمان نمی کند و باید با رفتن و تکاپو از راکد بودن و تکرر زندگی یکنواخت جلوگیری نموده و به شادابی و موفقیت دست یابیم و این سفرهای جمعی که از طرف انجمن ها با گروه افراد آسیب نخاعی و به طبع مددکارانی که برای کمک می آیند و می دانند امثال من دلتنگ هستند و با مشکلات جسمی و روحی ما آشنا هستند به مراتب دلچسب تر و هیجان آور تر از مسافرت هایی است که با خانواده خواهیم داشت . زیرا در جمع خانواده احساس می کنیم گزینه انتخابی وجود ندارد و آنها باید ما را همراهی و کمک کنند اما در جمع امثال خود می دانیم که این مسافرت و مشکلاتش برای همه یکنواخت است و اگر مشکلی هست همه آن را لمس می کنند و مددکاران با شناخت این وضعیت داوطلب این کمک رسانی شده و با خدا معامله کرده اند.

البته من به عنوان یک فرد آسیب نخاعی در مسیرهای طولانی سفر هوایی را پیشنهاد می دهم زیرا خستگی چندانی به دنبال نخواهد داشت و در مسیرهای کوتاه اتوبوس های مناسب سازی شده که نیازی به سوار و پیاده شدن از ویلچر ، یاور همیشگی مان، نمیباشد بهترین وسیله حمل و نقل هستند.

در سفر شاید مسائلی از قبیل استحمام و اجابت مزاج برای فرد آسیب نخاعی مشکل به نظر برسد اما با تکرار و تمرین این امر نیز قابل حل میباشد و با تنظیمی که قبل از مسافرت انجام میشود مشکلی پیش نخواهد آمد و اگر مشکلی هم پیش بیاید با همفکری و دلسوزی همراهان مرتفع خواهد شد و سفر خوب و خوشی را بدنبال خواهد داشت.

 

****