عضلات ما در نوجوانی شروع به رشد و افزایش می کند و با جوانی به حدکثر قدرت خود می رسد به طوری که در 25 الی 30 سالگی قوی و شاداب هستیم و به راحتی کارهایمان را انجام می دهیم .

البته ورزش تغذیه و مراقبت از عضلات هم مهم است .

از 35 سالگی بدون اینکه متوجه بشویم عضلات و قدرت عضلانی خود را از دست می دهیم و کم کم وزن هم اضافه  می شود به طوری که طی مدت 10 سال هیچ گونه توجهی به این کاهش توانایی نداریم . زیرا حرکات عادی رابه خوبی انجام می دهیم و انجام حرکات غیر عادی را هم مناسب شأن و سن سال خود نمی دانیم ، لذا غافلیم که قدرت ما کم شده است.

به تدریج که قدرت عضله ها  کم می شود ، عضلات مخالف آن کوتاه می شود زیرا عضله باز کننده مفصل ضعیف شده و عضله خم کننده مفصل به خوبی کش نمی آید. خیلی دیر متوجه می شویم نه تنها ضعیف شده ایم بلکه خمیده هم شده ایم . آنگاه آه می کشیم که پیری آمده  و جوانی خزانی بود !

درحالی که اگر با حفظ تغذیه خوب و ورزش منظم ومرتب و استفاده از دمبل ، فنر، وسایل ورزشی ویلچر رانی ، هارتل، و شنا و... قدرت عضلات را حفظ کنیم  و با انجام نرمش ها عضلات کوتاه شده را بکشیم و انعطاف آنها را حفظ کنیم تا  هیچ گاه زمین گیر مطلق نشویم .

این در مورد ما که دچار ضایعه نخاعی هستیم بیشتر صدق می کند و لازم است با ورزش و نرمش مرتب ضعف طبیعی عضلات را جبران کنیم .
 

****