آشنايي با بوچيا

 

 

   
   

www.isaarsci.ir

   

 

 

 

 

 


از عمر ورزش بوچیا چند سالی بیش نمی گذرد. این ورزش، مخصوص افراد جسمی حرکتی و حتی افراد ذهنی حرکتی است. این ورزش تنها ورزشی است که فرد معلول در صورتی که هیچکدام از اعضای بدنش هم قادر به حرکت نباشد، می تواند به آن بپردازد و شادابی و نشاط لازم را کسب نماید.

افراد بسته به نوع معلولیتشان ، کلاس بندی می شوند و به این ورزش یا بازی می پردازند. کلاس بندی ها معمولا با توجه به توانایی افرد معلول انجام می شود. افراد ذهنی حرکتی در کلاس bc1 و افرادی که به وسیله ی ناودان و به کمک یک نفر توپ می زنند در کلاس bc3، افرادی که با دست توپ پرتاب می کنند در کلاس bc4 و bc2طبقه بندی می شوند.

این ورزش نیاز به زمینی کاملا مسطح ، تراز و صیقلی به ابعاد 6 در 12 متر، 6 عدد توپ آبی، 6 عدد توپ قرمز و یک عدد توپ سفید دارد. قطر توپ ها حدود 5 سانتیمتر است و توپ ها نسبتا سنگین به دلیل وارداتی بودن نسبتا گران هستند. کسانی که دستهایشان اندکی توان و حرکت دارد، باید با دست توپ را روی زمین قِر بدهند و آنهایی که دستهایشان توانایی پرتاب توپ یا قِر دادن آن را ندارد، با کمک یک نفر و توسط وسیله ای شبیه ناودان توپ را به طرف هدف رها می کنند.

روش بازی:

رقابت بصورت انفرادی یا تیمی است. در بازی انفرادی هر بازیکن شش عدد توپ دارد و حریف هم شش عدد. اما در بازی تیمی، هر تیم دارای سه بازیکن و بالطبع هر بازیکن دارای دو عدد توپ است.

در بازی دونفره ابتدا توپ سفید که در اصطلاح به آن "جک بال" می گویند، بر حسب قرعه توسط مثلا بازیکن قرمز وسط میدان رها می شود و بلافاصله توسط همان بازیکن یک توپ قرمز نزدیک توپ سفید رها می شود. بازیکن حریف یا همان آبی، باید توپ خود را به نحوی پرتاب یا رها کند که بتواند توپ قرمز را از توپ سفید دور کند و توپ آبی را به توپ سفید نزدیک کند. به همین نحو بازی ادامه پیدا می کند تا توپ های هر دو بازیکن تمام شود. سرانجام توسط داور هر بازیکنی که توپ های بیشتری نزدیک به توپ سفید داشته باشد، بعنوان برنده شناخته می شود و به ازای هر توپ نزدیک به هدف (یا همان توپ سفید) یک امتیاز برای او به ثبت می رسد. در گیم بعد توپ سفید توسط بازیکن آبی رها شده و روند بازی مثل گیم اول ادامه پیدا می کند.

من از زمانی که به این ورزش رو آورده ام از نظر روحی وضعیت بهتری پیدا کرده ام و تا کنون در مسابقات مخصوص جانبازان، یک بار مقام دوم و یک بار هم به مقام سومی کشوری دست پیدا کرده ام. از برد و باخت و قهرمانی که بگذریم، درطول هفته دو یا سه بار در کنار دوستان جانباز و معلول در یک جا جمع شدن و تمرین کردن، طراوت و نشاط خاصی دارد. اضافه می کنم، تنها زمانی که ما افراد معلول به فکر معلولیت و درد و رنج های خود نیستیم، زمانی است که غرق در بازی هستیم و برای شکست دادن رغیب خود در حال مبارزه هستیم.

بطور کلی افراد جانباز و معلولی که ورزش را در برنامه های زندگی خود گنجانده اند، از نظر روحی و جسمی شاداب ترند و کمتر نیاز پیدا می کنند، برای بیماری و عوارض جسمی خود به پزشک مراجعه کنند. بدن هایشان روی فُرم است و کمتر چاق می شوند. می دانیم که چاقی یکی از بیماری های حاد جامعه ی ماشینی امروز است و برای افراد معلول نه تنها یک بیماری، که یک مصیبت محسوب می شود.

پرداختن به ورزش برای جانبازان و معلولین نوعی درمان محسوب می شود. ورزش و تفریح بالفطره دارویی است مقوی، که خودبخود بیشتر دردهای جسمی و روحی آنان را کاهش می دهد.

عدم استقبال جانبازان از ورزش و اهمیت دادن به کارهای فرهنگی را، تا اندازه ای متوجه بنیاد می بینم، بدلیل اینکه بنیاد انگیزه و بستر لازم را برای تشویق جانبازان به ورزش را فراهم نمی کند. بنیاد فقط جانبازانی که خودشان علاقمند به ورزش هستند را حمایت می کند و این حمایت بنیاد قابل تقدیر است اما معتقدم دید بنیاد به ورزش و تفریح برای جانباز، باید جنبه ی درمانی برای جانباز باشد. متاسفانه مسئولین بنیاد فکر می کنند اگر همین مستمری را به موقع به دست جانباز رساندند، دیگر به وظایف خودشان به خوبی عمل کرده اند. در صورتی که بنیاد باید ریشه یابی کند و رو در رو با جانبازان و مشکلات پیش روی ایشان با آنان صحبت و همفکری کنند. تمام مشکلات جانبازان مشکل اقتصادی نیست.

 

 

****
منبع  :مطالب كوتاه آسيب نخاعي با عنوان "  آشنايي با بوچيا    " -نوشته :  رمضانعلی کاوسی-برگرفته از وبلاگ روزهای جانبازی

 

 

 

 

 

 

بازگشت به صفحه اصلی  

 

 

 

 

 

 

براي اطلاع از به روز رساني سايت  مشترك  شويد

 
 





Powered by WebGozar