|
من که در اثر تصادف
دچار آسیب نخاعی شده ام و از ویلچر استفاده می کنم خیلی دوست دارم برم بیرون ،
اما باور کنید که خیلی سخته ! ... می دونید چرا ؟ چونکه :
- خیلی وقت ها در مکان
های عمومی مثل پارک ها ، پیاده روها ، بازار و سینما
و خلاصه خیلی جاها .... که از جلوی مردم رد می شم ، احساس خوبی ندارم .
بعضی از آنها نگاه
های معنی داری به من می اندازند . حس می کنم ما نخاعی ها و ویلچری ها را
به چشم یک مزاحم می بینند . حتی بعضی ها که با ما روبرومی شوند ، سعی می کنند
به دلایل مختلف از ما فاصله بگیرند .
- اگه بخوام جایی
برم ، قبل از هر چیز باید با اونجا تماس بگیرم و اولین سئوالی که بپرسم اینه که
: آیا پله داره ؟ آیا رمپ داره ؟ آیا می تونم از آسانسورش استفاده کنم ؟ آیا
عرض درهای آونجا به اندازه ای است که ویلچرم به راحتی عبور کنه ؟ آیا ......؟ .
بماند که روم نمی شه در مورد سرویس های بهداشتی حرفی
بزنم .
- اگه بخوام به هر دلیلی به پزشک مراجعه کنم ، یا دندانپزشکی برم ، حتی
آزمایشگاه ها و از این جور جاها ، اکثراونا طبقات
بالا هستن . بیشتر فیزیوتراپی ها و رادیولوژی ها هم که طبقات پائین هستن .
- اگه کنار خیابون باشم و بخوام یه تاکسی بگیرم ، خیلی باید منتظر بمونم .
خودروهای زیادی از جلوم رد می شن و به خاطر اینکه باید ویلچرمون رو توی صندوق
عقب بذارن ، یا اصلا" ما رو سوار نمی کنن یا اینکه اگه هم بخوان سوار کنن کرایه
ی خیلی بیشتری رو طلب می کنن ! اگه هم ایرادی بگیرم ، با برخوردهای ناراحت
کننده ای مواجه می شم . سوار شدن به اتوبوس و وسایط نقلیه ی عمومی هم که اصلا"
برای من و امثال من غیر ممکنه و جزو آرزوهای ما شده .
- وقتی با تلاش فراوان با رتبه خیلی خوبی در دانشگاه قبول شدم ، در همان ترم
اول بخاطر مشکلات مناسب سازی واینکه خیلی از استادها راضی به عوض کردن کلاس خود
نبودند ، با مشکلات زیادی روبرو شدم . حتی مجبور شدم یک ترم مرخصی بگیرم .
- در بیشتر جاها ، ناهمواری سطح معابر و مناسب نبودن آنها برای حرکت ویلچر ، کم
عرض بودن آنها ، وجود اختلاف سطح وچاله وچوله ها ی فراوان ، نامناسب بودن پل ها
، هم از نظر سطح پل و هم طرز نصب آنها ، استاندارد نبودن رمپ ها ی ساخته شده و
...... برای حرکت من مشکلات زیادی ایجاد می کنه . یا اینکه حرکت من را غیر ممکن
می کنن . اینها از معدود مشکلاتی هستند که شهرداری ها باید به داد امثال ما
برسند . انشاء اله
- وقتی قوانین مربوط به " حمایت از معلولین " رو می خونم ، خیلی خوشحال می شم .
به خصوص بندهای مربوط به مناسب سازی ساختمانها و اماکن عمومی و وسائط نقلیه
بسیار زیباست . اما حداقل توی این سه چهار سال گذشته که از تصویب این قانون می
گذره ، چیزی که برای من ملموس ومحسوس باشه ، ندیده ام . حتی به خیلی از
ساختمانهای نوساز هم که گذرم افتاده ، می بینم که خیلی از قوانین رعایت نشده
است .
- مشکل تردد و پارک خودروهای جانبازان و معلولین نخاعی همچنان از مشکلات مهم
جابجائی اونا ست . به همین خاطر فعلا" حتی فکر خرید خودرو روهم نمی کنم . در
زمینه ی فرهنگ سازی ، نصب علائم مخصوص ( مثل تابلوی محل ویژه ی پار ک افراد
ویلچری ) ، حمایت پلیس در حد شایسته و از این قبیل چیزها هنوز کارهای خیلی
زیادی لازم است .
- ووووووو..........
داشتم یکی از سایتها را می دیدم . آمار سالانه ی ضایعات نخاعی رو که دیدم .
حالم خیلی گرفته شد . چون می دونم که اونها هم خیلی دلشون می خواد برن بیرون ،
اما خیلی براشون سخته !!!!.....
****
|
