با توجه به مشکلات و نزول وضعیت جسمی حاصل از افزایش سن افراد نخاعی ، می توان انتظار داشت که افراد نخاعی مسن نسبت به افراد جوانتر بیشتر دچارافسردگی شوند .

 تحقیقات نشان می دهد که : تنها بین 1 تا 3 درصد از افراد بالای 65 سال واجد شرایط برای ابتلاء به افسردگی کلی هستند ، که این رقم برای افراد عادی جامعه حدود 8 ٪ است .
در جامعه افراد عادی یعنی غیرمعلول ، افسردگی یکبار در دوران نوجوانی و اوایل دهه 20 سالگی رشدی قابل توجه پیدا می کند و یکبار هم در حدود سنین میانسالی ممکن است نمود کند . اما طبق گزارشات ارائه شده ، افراد مسن یعنی کسانی که بالای 65 سال دارند ، دارای تعادل روحی روانی بهتری از هر گروه سنی دیگر هستند . این موضوع در مورد افراد مبتلا به ناتوانی های جسمی مانند افراد دارای آسیب نخاعی نیز صدق می کند . بطورکلی اکثر افراد مسن تر افسرده نیستند .

به طور کلی افزایش سن در افراد نخاعی به مفهوم : افزایش محدودیت های جسمانی ، نیاز به مراقبتهای بیشتر ، لزوم استفاده بیشتر از فن آوری های تطبیقی ، تغییر تجهیزات ( به عنوان نمونه تعویض ویلچر دستی با ویلچر برقی ) و یادگیری مهارت های جدید از جمله تکنیک های جدید جابجایی و بهبود وضعیت استقرار بدن می باشد.

 با این وجود ، افراد نخاعی مسن تر معمولا" افسرده تر می شوند .
 

****