|
همایش بین المللی مهندسی برق و الکترونیک بود و از نخبگان این رشته دعوت شده
بود تا مقالات خود ارا ارائه دهند . من هم یکی از حضار سمینار بودم . ساعت
استراحت بود و برای پذیرایی ازسالن سخنرانی خارج شده بودم . برای خودم چای و
شیرینی برداشته بودم و در حال خوردن آنها بودم که چشمم به او افتاد .
در گوشه ای از سالن سمینار روی یک ویلچر نشسته بود و به دیگران نگاه می کرد .
به ویلچرش نگاه کردم . پاهای او بی حرکت بودند . نه تنها ناراحتی در چهره اش
دیده نمی شد ، بلکه هر کسی که به چهر ه اش نگاه می کرد ، عزم واراده خاصی را در
صورتش احساس می کرد . او از همکلاسی های دوره ی دبیرستان من بود . چندین سال
بود که ندیده بودمش . اما از دوستان خودم از حادثه ای که در جبهه برایش اتفاق
افتاده بود و منجر به آسیب نخاعی او شده بود ، اطلاع داشتم . درآن زمان ،
همه ما از اتفاقی که برای او افتاده بود به شدت ناراحت شده بودیم . و بهم دیگه
می گفتیم :
آیا دوباره می تونه به کلاس بر گرده و درسش را ادامه بده ؟
یک ظرف دیگه شیرینی ومیوه برداشتم و نزدیکش رفتم و به او سلام دادم و به او
تعارف کردم . بلافاصله من رو شناخت و اسم و فامیلم رو گفت . مثل دوران تحصیل
حافظه اش قوی بود . همان شوخ طبعی و لبخند همیشگی را داشت . بعد از چاق سلامتی
، سراغ تک تک دوستان دوران تحصیل را از من گرفت . فکرش رو هم نمی کردم که یه
روزی ، همچین جائی همدیگه رو ببینیم . مدت کوتاهی نگذشت که دیدم دور وبرش کم کم
داره شلوغ می شه . همه او را به عنوان استاد و دکتر... خطاب می کردند و احترام
خاصی برای او قائل بودند و از او در مورد مسائل علمی درخواست مشورت و وقت
ملاقات می کردند .
تا به خودم بیام دیدم که آنقدر دور و برش شلوغ شده که من در حاشیه قرار گرفتم و
دیگه شرایط برای ادامه صحبتهایمان فراهم نبود . به او گفتم اگه افتخار بدی در
یک فرصت مناسب تر همدیگررو ببینیم . او هم با فروتنی همیشگی که داشت با کمال
میل پذیرفت . از او خداحافظی کردم و فقط تونستم شماره تلفن همراهش را بگیرم تا
بعدا" در وقت مناسبی ببینمش . همینکه از او دور شدم . دیدم آنقدر دورش شلوغ شده
بود که دیگه نمی تونستم خودش را ببینم .
ساعت استراحت تمام شد و از شرکت کنندگان درخواست شد تا به سالن همایش برگردند .
مجری همایش سخنران بعدی را معرفی کرد . بله خودش بود . با عناوین دکتر مهندس و
استاد دانشگاه که برایش بکاربرده شد ، به جایگاه بزرگ علمی او پی بردم . اما
وقتی رزومه او را قرائت کرد ، بهت زده شدم . مسئولیتهایی که داشت ، کارهایی که
او انجام داده بود ، تشویق سالن را به دنبال داشت . یادم اومد که نام او را
خیلی شنیده ام ، اما اصلا" فکرش رو هم نمی کردم که همان همکلاسی دوره دبیرستان
ما باشد .
همیشه پیش خودم خیال می کردم که افراد ویلچری توانایی چندانی ندارند و مشکلات
آنها به حدی است که به سختی می توانند در فعالیت های اجتماعی شرکت کنند. اما با
دیدن او به قدرت اراده اش پی بردم . در واقع همت و اراده ی او خط بطلانی بر
تمام چالشهای زندگی اش کشیده بود .
به خاطر مشغله های کاریش چند ماه طول کشید تا توانستم با او دیدار کنم . او در
مورد گذشته ی بعد از آسیب دیدگی خودش برای من سخن گفت . درمورد اینکه چطور
توانسته بود با وجود آسیب نخاعی رتبه های نخست کنکور و مراتب علمی ایران و جهان
را بدست آورد . زندگی او به جائی رسیده بود که هر کسی به آن غبطه می خورد .
هیچوقت این جمله ی او را فراموش نمی کنم که گفت :
" من نخاعی هستم : اما به این معنی نیست که نمی توانم کاری انجام دهم " .
****
منبع :
داستان كوتاه "
قدرت اراده "
نوشته :افسانه موسوی -انتشار : مركز ضايعات نخاعي -www.isaarsci.ir-
فروردین 1391
|
